Irena Habrowska-Jellaczyc

Aktorka. Ur. w 1927 r. w Warszawie. Po ukończeniu  Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi, zostaje zaangażowana do Teatru Wojska Polskiego, którego dyrektorem był Leon Schiller. Debiut w roli Mańki w Panu Damazym, wystawionym na 50-lecie działalności aktorskiej Aleksandra Zelwerowicza. W Poznaniu w Teatrze Nowym występuje w komedii Gozdawy i Stępnia Dziewczyna i kokosy a na scenie Teatru Polskiego w Weselu Wyspiańskiego. W Teatrze Wojska Polskiego gra w Wielkanocy Otwinowskiego oraz kreuje główną rolę królowej w Dwunastu miesiącach Marszaka. Występy estradowe oraz udział w audycjach radiowych kończą jej działalność artystyczną w kraju. W Kanadzie od 1950.  Kontynuując pracę aktorską, bierze udział w licznych imprezach literackich i artystycznych „Smoczej Jamy” i Klubu Polskiego. W latach siedemdziesiątych, gdy w ramach programu wielokulturowości rząd prownicji Ontario zainicjował Festiwal Teatralny Grup Etnicznych, organizuje Teatr Polski. Będąc równocześnie dyrektorem, reżyserem i odtwórczynią głównych ról, wystawia kolejno: Wysoką ścianę Jerzego Zawieyskiego (1971), widowisko oparte na Krakowiakach i góralach Bogusławskiego A to Polska właśnie (1973), komedię Wiliama D.Home’a Wielki Szlem (1974), Taniec śmierci Strindberga (1976), powtórzony w rok później w Teatrze ZASP w Londynie. W 1978 r., w ramach zorganizowanego przez Polski Fundusz Wydawniczy Tygodnia Kultury Polskiej, wystawia sztukę Karola Wojtyły W sklepie Jubilera. Współautorka napisanej wspólnie z Adamem Tomaszewskim książki Ze sceny i estrady (1987), autorka wspomnień o Wacławie Iwaniuku  „Aktorzy, którzy tu byli opuścili scenę”, zamieszczonych [w:] Podróż w głąb pamięci. O Wacławie Iwaniuku szkice, wspomnienia, wiersze (Toronto, 2005).
 
Powrót